RO-waterbehandelingssysteem, ook bekend als waterbehandelingssysteem met omgekeerde osmose, is een membraanscheidingstechnologie ontwikkeld in de jaren zestig. Het principe is dat het ruwe water door het omgekeerde osmosemembraan stroomt onder invloed van hoge druk, en dat het oplosmiddel in het water van hoge concentratie naar lage concentratie diffundeert om het doel van scheiding, zuivering en concentratie te bereiken. Het wordt omgekeerde osmose genoemd vanwege de tegenovergestelde richting in de natuur. Het waterbehandelingssysteem met omgekeerde osmose kan bacteriën, virussen, colloïden, organisch materiaal en meer dan 98% oplosbare zouten uit het water verwijderen. De methode heeft de voordelen van lage kosten, eenvoudige bediening, hoge automatisering en stabiele effluentkwaliteit. Vergeleken met andere traditionele waterbehandelingsmethoden heeft het duidelijke voordelen en wordt het veel gebruikt in waterbehandelingsgerelateerde industrieën.
Principiële redactie
Ro (omgekeerde osmose) is een membraanproces dat de selectiviteit van het RO-membraan en het statische drukverschil aan beide zijden van het membraan gebruikt als drijvende kracht om de osmotische druk van oplosmiddel (meestal water) te overwinnen, het oplosmiddel door te laten en onderschep de ionische stoffen en scheid het vloeibare mengsel. Er zijn twee noodzakelijke voorwaarden voor RO-scheiding: ten eerste moet de externe druk groter zijn dan de osmotische druk van de oplossing (de werkdruk is over het algemeen 1,5-10,5 mpa); ten tweede moet er een semi-permeabel membraan zijn met hoge permeabiliteit en hoge selectiviteit. De poriegrootte van het RO-membraan is over het algemeen minder dan 1 nm, wat een hoge verwijderingssnelheid heeft voor de meeste anorganische zouten, opgeloste organische stoffen, opgeloste vaste stoffen, organismen en colloïden. [1]
Technisch proces
RO-membraan zelf is gevoelig voor de pH, temperatuur en specifieke chemicaliën van het influent. De kwaliteit van het influentwater vereist strikt een pH-waardebereik van 4-10, temperatuur < 40 ℃, slibdichtheidsindex SDI < 5, vrij chloor < 0,1 mg · L-1, troebelheid < 1, ijzergehalte < 0,1 mg · L-1 enz. Om te voldoen aan de eisen van de RO-membraanwaterinstroom, moet het ruwe water worden voorbehandeld (sedimentatie, coagulatie, microfiltratie, ultrafiltratie, absorptie van actieve kool, pH-regeling, enz.) voordat het het RO-membraansysteem binnengaat, en vervolgens onder druk worden gezet door de drukpomp in de membraanmodule. Onder invloed van druk stroomt het ruwe water door het RO-membraan en wordt het waterproductie, terwijl anorganische zouten, organische stoffen en deeltjes door het RO-membraan aan de andere kant worden opgevangen en een dikke vloeistof vormen. Volgens de vereisten van een specifiek proces kan het concentraat worden gerecycled of opnieuw verwerkt. Ro kan worden gebruikt met ultrafiltratie, nanofiltratie en andere membraanapparaten om een geïntegreerd membraanapparaat te vormen. [2]
Ontwikkeling
De ontwikkeling van RO-membraan heeft drie fasen doorlopen. De gebruikelijke RO-membraanmaterialen in China zijn celluloseacetaatmembraan (CA-membraan), aromatisch polyamidemembraan (PA-membraan) en chitosanmembraan (CS-membraan). CA-membraan is het vroegste membraanmateriaal, geurloos, smaakloos, niet-giftig, lichtstabiel, hygroscopisch, maar de chemische stabiliteit, thermische stabiliteit en compactheid van CA-membraan zijn slecht en gemakkelijk afbreekbaar. PA-membraan is het meest gebruikte RO-membraan in de industrie, dat de voordelen heeft van fysische en chemische stabiliteit, sterke alkalibestendigheid, olie-ester, organisch oplosmiddel, goede mechanische sterkte, enz., Maar Pa-membraan heeft de eigenschap van elektrificatie, deeltjes in water kan gemakkelijk op het membraanoppervlak worden afgezet, waardoor membraanvervuiling ontstaat en de levensduur wordt verkort. CS-membraan is een natuurlijk polymeermembraanmateriaal, niet giftig, geen bijwerkingen, antibacterieel, het vermogen om aardalkalimetaalionen te verwijderen is sterk, is een superieur RO-membraan verzacht door hard water, is een zeer potentieel membraanmateriaal, heeft ontvangen veel aandacht in de wereld.
De nieuwste ontwikkeling van RO-membraan omvat anorganisch membraan, hybride membraan en nieuw organisch membraan. In theorie heeft een anorganisch membraan een hoge ionenretentie, maar hoge kosten en zware voorbereidingsomstandigheden, wat niet bevorderlijk is voor industriële toepassing; hybride membraan combineert de voordelen van organische materialen en anorganische materialen, en heeft een goed toepassingsperspectief bij het verbeteren van membraanscheidingsprestaties en anti-vervuiling, met een groot ontwikkelingspotentieel, waarvoor verder theoretisch onderzoek nodig is; de voorbereiding van een nieuw organisch membraan bevindt zich nog in de primaire fase en het belangrijkste doel is om er echter geen doorbraak in te bereiken om de membraanflux en chemische stabiliteit te verbeteren.
